Pieśń o głodźe

Ponad sześciusetwersowy poemat, w dużej części utrwalony zgodnie z zasadami zapisu fonetycznego.

Bruno Jasieński w swojej "Pieśni o głodzie" (1922) za nic zdaje się mieć zasady ortograficzne. Cały tekst, poza krótkim fragmentem "Śpiew maszyńistuw", zapisana jest dość uciążliwą w odbiorze pisownią fonetyczną. To utwór chaotyczny i przesycony metaforami. Jest wyrazem radykalizacji poglądów poety na kwestie polityczne i przedstawia wzburzony proletariat. Tekst spotkał się z niechęcią krytyki, a największy sprzeciw wzbudził u Stefana Żeromskiego, który zarzucił Jasieńskiemu krzywdzenie kultury narodowej. Z powodu negatywnych recenzji autor zaprzestał futurystycznych eksperymentów i wyemigrował z kraju.

Książka ma 15 stron.